ಅತಿಥಿ.... A Poem by K S Narasimhaswamy

ಶ್ರಾವಣ ಸಂಜೆಯಲಿ ನಾ ನಿನ್ನ ಕಂಡಾಗ

ಕಣ್ಣೀರು ಇಳಿದಿತ್ತು ಕೆನ್ನೆಯಲ್ಲಿ ;

ನೀನು ನೋಡುತ ನಿಂತೆ ಭಾವವಿಗ್ರಹದಂತೆ

ನನ್ನ ಮನಸಿನ ಹೂವ ತೋಟದಲ್ಲಿ.

ರಾಜಧಾನಿಯ ಮೇಲೆ ಬಂಜೆಮುಗಿಲಿನ ಕೆಂಪು,

ದೂರದೂರಕೆ ಹಕ್ಕಿ ಕೊರಳ ಇಂಪು ;

ನೀನು ಮೆಲ್ಲನೆ ಬಂದೆ, ನುಡಿಯ ಹೂಗಳ ತಂದೆ,

ಚೆಲುವ ಹಾಡಿದೆ ನಾನು ವಿಸ್ಮಯದಲಿ.

ನಾನು ಎಲ್ಲೋ ಇದ್ದೆ, ಹಾಡು ತುಂಬಿತು ನಿದ್ದೆ

ನನ್ನ ಅಮರಾವತಿಯ ಸೀಮೆಯೊಳಗೆ ;

ಕನಸ ವೀಣೆಯ ಮಿಡಿದು ಸಪ್ತಸ್ವರಂಗಳನು

ನೀ ತಂದೆ, ಹೂಗಳನು ಸುತ್ತ ವೆಲ್ಲಿ.

ಎಲ್ಲೆಲ್ಲು ಮೌನ, ನಿಶ್ಯಬ್ದತೆಯ ಹೆಜ್ಜೆಗಳು,

ಮೌಮ ಆವರಿಸಿತ್ತು ಮೇಳದಲ್ಲಿ ;

ಬಂಗಾರದುಂಗುರವ ನನ್ನ ಕೆನ್ನೆಗೆ ಒತ್ತಿ

ನಾನು ಸುಮ್ಮನೆ ನಿಂತೆ ಮೌನದಲ್ಲಿ.

ತನ್ನ ಸರದಿಯ ಮೇಲೆ ಇರುಳು ಒಮ್ಮೆಗೆ ಬಂತು,

ನಕ್ಷತ್ರಗಳ ಕಂಡೆ ಬಾನ ತುಂಬ ;

ನಿಶ್ಯಬ್ದತೆಯೆ ಮೌನವಲ್ಲ ಎಂಬುದು ಗೊತ್ತು,

ಸೇತುವೆಯ ದಾಟುತ್ತ ಮುಂದೆ ಹೋದೆ.

ಮೌನವನು ಕಲಕಿತ್ತು ಎಲ್ಲೊ ದೂರದ ಕೊಳಲು,

ನೀನು ಕಣ್ಣಿಗೆ ಬಿದ್ದೆ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ;

ನಿನ್ನ ತುಟಿಯಂಚಿನಲಿ ಹೊನ್ನ ತಾವರೆ ಅರಳಿ

ಹೊಸ ಲೋಕ ಬಂದಿತ್ತು ನನ್ನೊಲವಿಗೆ.

ಅಹುದಹುದು, ನಾನು ನಿನ್ನನು ಸೆಳೆದು ಅಪ್ಪಿದೆನು,

ನವ್ಯ ನಂದನವನದ ಸೀಮೆಯಲ್ಲಿ ;

ಚೆಲುವಿನ ನಿರಭ್ರ ಆಕಾಶದಲಿ ಶತಕೋಟಿ

ನಕ್ಷತ್ರಮಾಲೆಯನು ನಾನು ಕಂಡೆ.

ಕೆಂಪು ಕಪ್ಪಾಗಿತ್ತು, ಕಪ್ಪು ಮೋಡಗಳಲ್ಲಿ

ಸುಳಿದು ಮರೆಯಾಗಿತ್ತು ತಟ್ಟೆಮಿಂಚು ;

ನಿನ್ನೊಡನೆ ನಾನು ನನ್ನದೆ ಮನೆಗೆ ಬಂದಾಗ

ತೆರೆದ ಬಾಗಿಲು ದಾಟಿ ಒಳಗೆ ಹೋದೆ.

ಕಿಟಕಿಯನು ತೆರೆಯುತ್ತ ಮಳೆಯ ಹನಿಗಳ ಕರೆದೆ,

ದೀಪಗಳನಂಟಿಸಿದೆ ಕೋಣೆಯಳೊಗೆ ;

ಲೆಕ್ಕವಿಟ್ಟಿಲ್ಲ ಇಲ್ಲಿಗೆ ಒಲಿದು ಬಂದವರ,

ನನ್ನ ಮನೇಗೆ ನಾನು ಅತಿಥಿಯಾದೆ.